Na wielkomiejskiej ulicy w Warszawie…

Zwracając uwagę na dzisiejszy jazgot polityczny i społeczny, wywracając niejako oczami na lewo i prawo, między kanałami informatycznymi, stacjami  telewizyjnymi w tej dziwnej wojnie o to ; „kto ma racje” , o  „demokracje", o walkę z nowym „reżimowym” rządem PIS  w imię  wolności, wartości europejskich  itp., o jedyne dobro Polaków i takie tam…

Tymczasem, sposoby medialnej manipulacji „ogłupienia” i narzucenia swojej polityki interesów przez „niewiadomych kuglarzy” pospolitemu ludowi, przypomina mi sytuację nastrojów, opisaną przez świadka wydarzeń tamtych czasów  p.t.  Przed  1 września 1939r.  w Warszawie.

Na  wielkomiejskiej, szerokiej ulicy ludzie wszelakich rodzajów i gatunków chodzili we wszystkich kierunkach. 
Wyglądało to jak wielka zabawa, która polegała na ciągłym mijaniu się. 
Wyprzedzać, omijać, być zostawionym, o to chyba cel ruchu ulicznego i przechadzek po ulicach, parkach i placach miejskich.                                                    
Da się jednak w tym ludzkim mrowisku wyróżnić dwa prądy : tam i z powrotem. 
Jest to nieustający polonez ludzi bez słuchu .[…]
 

Dałem się i ja porwać tej ogólnej psychozie chodzenia bezcelowego po ulicy. Wmieszałem się w tłum. […]

Jezdnią z szelestem gum o bruk przesuwały się szeregi aut, przetykane warczącymi głośno motocyklami. 
W autach przystrojone panie i sztywni panowie. Na chodniku przeważały kobiety. Prawie każda z nich, widać to wyraźnie chce się czymś wyróżnić. 
Większość kobiet na wielkopolskiej ulicy to aktorki na scenie. 
Grają nie swoją rolę, robią miny i ruchy podpatrzone u innych, ubierają się jak inne modnisie. […] 
Mania małpowania zmusza je często to męczeństwa i heroizmu. Głodówki dla linii, fryzjerzy, lekarze, masażystki, zamęczają kobiety by mogły być do siebie podobne.[..]

         

Cóż, wobec dzisiejszych niektórych ulicowych sufrażystek i wyzwolicielek kobiet od wszystkiego, nawet od myślenia, czy tak zwanej „własnej dyktatury”-  strach stwierdzić, iż niektóre trendy femina cerata continua nie uległy zmianie do tej pory. Z racji, iż mój autor nieco, przesadził w swych wnioskach, prawiących o logicznym działaniu rozumu kobiety w  klasycznym filozoficznym ujęciu, które kojarzy mi się z jednym moim wykładowcą filozofii -nie zbyt miło,  pozwoliłam sobie opuścić trudny cytat. 

Choć niestety wstyd czasem, jak to niektóre damy, dają dowody i spełniają kryteria wnioskowania, wkurzającego greckiego filozofa, co nie lubił kobiet… , zresztą podobnie jak mój Profesor, który oblał mnie kilka razy z pewnością w zamierzonym celu .  Dziś muszę z przykrością stwierdzić, że praktycznie słusznym, który niejako obrazuje krótki skecz kabaretowy o studiowaniu pokrewnych przedmiotów .                                      

Ale wracam do wspomnień autora:

Tak rozmyślałem nad psychiką kobiecą, gdy nagle stanął ktoś przede mną […]

Był to Jurek, kolega z uniwersytetu, którego nie widziałem dwa okrągłe lata. Ucieszyłem się nim, jak rodzonym bratem. Spieszył się, bo mówił do mnie szybko i chaotycznie. Odprowadziłem go. – Pracuję w ministerstwie- odpowiadał- mówię ci przemiłe stosunki. Płacą dobrze. Należę do warszawskiej złotej młodzieży. Wszystkie salony stoją przede mną otworem. Wiesz, że mogę się podobać, więc kobiety szaleją za mną. Mam teraz dostać urlop . Na wyjazd ze mną nad morze umawiają się dwie ministrowe, żona pułkownika i jedna bogata ziemianka. I to jest dzisiaj moje największe zmartwienie, którą z nich wybrać. 
Wiesz, tak się nasza góra rozbawiła, że przypominają się czasy króla Stasia, gdy książę Józef nagi konno po Warszawie jeździł. 

– Opowiem ci wspaniały kawał. Moi przyjaciele, ty ich zresztą nie znasz, urządzili sobie nocną zabawę. Było też kilka kobiet z wysokich warszawskich domów. Bawili się do rana. Bractwo było wykończone. Jednej z pań, pomyśl sobie, zrobili taką hecę, Jaką ją natura stworzyła, plecami do ulicy wystawili ją w oknie na widok publiczny. Aż policja musiała interweniować, ale były na tej zabawie grubsze ryby, więc sprawę zatarto.                                                      

– Nie ma jak Warszawa, mówię ci. Przenieś się do stolicy. Lubię cie, więc jak chcesz, przeze mnie dostaniesz posadę. Dasz mi tylko trochę forsy, bo ja przez noc więcej przepuszczam, niż inni zarabiają w ciągu całego miesiąca. Wezmę taka ministrową na wieczór i posadę masz pewną.

- A może chcesz się ożenić? Tu w Warszawie jest łatwiej o rozwód, niż o prawdziwą pannę. 

Teraz Marta usiłuje zaprowadzić surowe obyczaje, ale to jest głos wołający na puszczy.

- Jaka Marta?

- Nie wiesz? Żona Rydza.

- Słuchaj, a co mówią w ministerstwach o wojnie?

- Niemcy się nas boją jak cholera. Wojny nie będzie. 
Powiem ci, ale zachowaj to w tajemnicy, Prasa  ma teraz stwarzać psychozę wojenną, by Rząd mógł wziąć całe społeczeństwo w garść. 
Bracie- na polityce trzeba się znać. […]

Z gadania przyjaciela wywnioskowałem, że Warszawa w wirze zabaw zatraciła zdrowy rozum, a u kobiet stała się modna zdrada małżeńska. 

Czyż nie ma tu w Warszawie ludzi mądrych, którzy by popatrzyli na świat pod kątem rzeczywistości? 

Przecież umysłowa ślepota ludzi rządzących jest największą w świecie zbrodnią. 

Świat przygotowuje się do najpoważniejszych w historii rozstrzygnięć, a ci się zachowują jak dzieci.

A może w tym leży mądrość człowieka, by wszędzie szukać własnej, egoistycznej przyjemności bez względu na wszystko i wszystkich?

-Ze specjalną dedykacją dla współczesnych kuglarzy naszej RP.

Celowo, nie podaję nazwiska autora tekstu zm.1975 r., gdyż autorytety kulturalne jak inne, nie były specjalnie zainteresowane promocją tej postaci, jak i treści historycznych, istotnych dla prawdy o błędach, które mogą wiele kosztować.   

c.d.n.  


Na wesoło: Dylemat studenta