Pełnia życia. Uchwycić właściwy moment.

© DPaczowska .Piaski czasu  

Tak wiele jest dziś w naszym                                                                      świecie przeróżnej „nędzy”. W krajach, pozostających niejako w dawnym bloku wschodnim,  ludzi ugniecionych w „kołchozach” jarzmem  idei kolektywnej pracy za minimum kosztów produkcji, a maksimum wydajności jak np. w Chinach albo z drugiej strony rozpędzonego kapitalizmu, który niejako zaczął już tak ścigać człowieka, że nieraz dostaje on życiowej zadyszki, zatrzymując się  dopiero na jakiejś niewidzialnej ścianie „niemocy”, albo egzystencjalnego wypalenia. 

Kiedyś, zmęczona głęboko swoim absolutorium wiedzy, szukałam czegoś do czytania, a właściwie do odkrycia, jakiejś małej perełki w długim ciągu książkowych publikacji wielkich tego świata. Bo oni mi się już znudzili, nawet wychodzili „bokiem”- strach się przed wszystkimi przyznać, ale nawet Święty Papież. Może to wina nadużycia krakowskiego monopolu.                                                                                       

Los mi sprzyjał, bo nie szukałam czegoś grubego, ani drogiego, gdzieś w cenie jednej dobrej kawy- może z lodami. Taka niepozorna książeczka z gustowną okładką z rzucającym się w oczy kompasem, umiejscowionym na tle saharyjskiej pustyni  i antycznej mapy świata na granicy którego, jakby piasek usypuje tajemniczy tytuł Pełnia życia, a poniżej zgrabnym piórem ziemskiego kreślarza mapy, zapisany podtytuł: Historie, które dodają odwagi. Hera Lind.  Znalazłam perełkę…

Cudowna życiowa wędrówka dla tych, co stracili ducha, czy też swój życiowy kompas- nie ważne gdzie;  czy na pustyni, albo w dzikim buszu, czy na jakimś miejskim areopagu pędzącego tłumu.

Dla zachęty,  zacytuję tylko jeden fragment z komentarza do jednego z opowiadań  „Droga do Emaus”, aby każdy z miłych czytelników sam uznał, czy chce jeszcze więcej…

Dostrzegać małe znaki

Czasami widzimy drzewa, ale nie widzimy lasu. Najczęściej wtedy, gdy ślepo się przy czymś upieramy. Gdy koniecznie musi być to lub tamto, taka a nie inna opcja. Gdy nie jesteśmy gotowi przyjąć, że istnieje alternatywa, że mamy wybór.  Potrzeba czasu, by otworzyć się na nowe możliwości. Warto też pamiętać, że zupełnie przelotne zdarzenie może zdziałać cuda, niepozorny człowiek może stać się wspaniałym przyjacielem. Jeśli naprawdę otworzymy się na niego. Gdy posłuchamy jego słów, popatrzymy mu w oczy.

        Dużo chętniej wracamy myślą do rzeczy minionych, chcemy znów znaleźć się w znanej już sytuacji, nie otwieramy się na nowości. Dopóki mamy przysłowiowe bielmo na oczach, nie ruszymy dalej ani kroku. Dopóki nasze myśli będą krążyć tylko wokół nas samych, z trudem będziemy rozpoznawać małe znaki, które mogą wskaż nam drogę do lepszego życia. Dopóki użalamy się na sobą, nic nie zmieni się na lepsze.

Oczywiście, każdy z nas ma w swoim życiu okresy pustki i dezorientacji. Jednak jeśli siedzimy wtedy z założonymi rękami albo błąkamy się bez planu i celu, nasze oczy pozostaną zamknięte na różne małe znaki.                                                                   Właśnie na trudnych szlakach powinno mieć się oczy i uszy otwarte. Po pierwsze po to, żeby uniknąć groźnych i bolesnych upadków. Po drugie- z uwago na fakt, że każda trudna ścieżka zawiedzie nas kiedyś na szeroką drogę.

 Pełnia życia. Historie, które dodają odwagi.  Wyd. W drodze 2008, s. 145 n.  tytuł oryginału : Voll im Leben, Múnchen 2007.

      

HERA LIND, ur. 1957r, studiowała germanistykę, muzykę i teologię, była także piosenkarką.